Het verhaal van Ismaël 

Met zijn 56 jaar is Ismaël één van de jongste bewoners op de afdeling voor jonge mensen met dementie (JMD). Sinds juni 2021 woont deze radioman in hart en nieren bij Livio. Hoewel hij nu enorm op zijn plek zit, was het vinden van een geschikte locatie nog een hele puzzel. Verpleeghuizen voor senioren richten zich namelijk minder op eigen regie, zijn vaak gesloten en bieden minder vrijheid op het gebied van dagbesteding. 

Vooral dat laatste is voor Ismaël van groot belang. Al van jongs af aan trok de radio hem aan. Van een eigen piratenzender belandde hij via allerlei stations bij RTV Borne. Samen met Giny, Eerstelijns Verpleegkundige van de afdeling, regelde RTV Borne een licentie en de benodigde apparatuur zodat Ismaël ook vanuit zijn eigen appartement op de JMD zijn dagelijkse radioprogramma kan maken.  

Jonge mensen met dementie

"Zodra je mee kan blijven doen aan de maatschappij, is dat een enorme opluchting. Ondanks dat alles verandert."

- Ismaël

Wat wonen bij Livio voor Ismaël betekent

Ismaël vertelt makkelijk en open over zijn ziekte en de voordelen die hij bij Livio ervaart: "Zodra je mee kan blijven doen aan de maatschappij, is dat een enorme opluchting. Ondanks dat alles verandert. Want het is nog altijd wennen. Maar als het dan toch mogelijk is om je leven nog zoveel mogelijk te leven zoals je dat zelf wilt, ervaar je een enorme opluchting en dankbaarheid. Dat geeft rust. En die rust vind ik op de afdeling waar ik nu woon. Want thuis kon ik echt niet langer blijven.” 

“Ik regel alles zelf, zo lang dat kan. We hadden niet verwacht dat dat zou mogen, maar in overleg kan heel veel. Dat vind ik heel belangrijk, dat ik zelf regie heb over mijn leven. Zo ontbijt ik bijvoorbeeld pas om 11 uur, daar heb ik baat bij. Dan kan ik om 12 uur met een gevulde maag aan mijn radioprogramma beginnen zonder gestoord te moeten worden voor de lunch.” 

Jonge mensen met dementie

Partner Mirjam vertelt

“Ondanks dat Ismaël van nature geen groepsmens is, haakt hij aan bij de fitness en gaat iedere dinsdag en vrijdag mee naar het grandcafé. Hij voelt zich ook best verantwoordelijk voor zijn medebewoners, als jongeling neemt hij graag zijn medebewoners op sleeptouw”, vertelt partner Mirjam. “Ik werk zelf in de zorg, maar als je partner gediagnostiseerd wordt, is dat natuurlijk totaal anders dan wanneer je zelf naar een cliënt kijkt. Je rol verandert ook enorm, je wordt verzorgende, je bent geen partner meer. Sinds hij op de JMD woont ben ik weer partner, ondanks dat je echt afscheid hebt moeten nemen van je thuissituatie. Ismaël gedijt hier echt goed. Hij leert zichzelf manieren aan om te compenseren en verzint foefjes en trucjes om zichzelf toch heel goed te kunnen redden. En ondanks zijn niet zo'n rooskleurig toekomstperspectief, kan hij het zo nog een hele poos volhouden.”