Vandaag is het de Dag van de Mantelzorg. Op deze dag zetten we onze mantelzorgers in de schijnwerpers want dat verdienen ze! Zij zijn onze helden én ze mogen gezien worden! Bij Livio hebben we dagelijks te maken met mantelzorgers en daar zijn we maar wat blij mee. Samen met hen maken we de zorg!
Eén van onze mantelzorgers is Desirée Buitink. Desirée is al heel wat jaar mantelzorger van haar ouders. We zijn benieuwd waarom dit nodig is, wat het haar oplevert, wanneer haar dag geslaagd is en welke tips ze heeft voor andere mantelzorgers.
Naam: Desirée Buitink | Leeftijd: 54 | Woont in: Enschede | Burgerlijke stand: Samenwonend | Samen met haar partner heeft ze: 5 kinderen en 5 kleinkinderen | Beroep: re-integratiecoach én werkzaam als kapster voor Livio.
Haar vader is 81 jaar, hij heeft onder andere dementie en woont sinds dit voorjaar op een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis in Enschede. De zorg voor haar vader werd te zwaar zodat het helaas uit handen gegeven moest worden. Haar moeder is 77 jaar en woont sinds vier jaar, in een appartement van Livio. Sinds het voorjaar woont zij daar alleen. Samen met haar broer, schoonzus en partner, zorgen ze voor haar ouders. Desirée is het eerste aanspreekpunt van de huisarts, tandarts en alle randzaken daaromheen. Alles loopt via haar en komt bij haar binnen. Zij heeft de regie van haar ouders welzijn in handen.
“18 jaar geleden is het begonnen, toen kreeg mijn vader een hersenbloeding. In het begin ging dat best redelijk, hij ging drie dagen per week naar een dagbesteding, waar hij het erg naar zijn zin had. Helaas werd die dagbesteding gesloten. Toen dachten we wel met elkaar en nu? Gelukkig kwam er een andere dagbesteding op ons pad. Drie dagen in de week werd mijn vader met een busje gehaald en gebracht, zodat mijn moeder even tijd had voor zichzelf. En dat was fijn, ze heeft namelijk altijd als een heuse Florence Nightingale, al die jaren, heel erg goed voor hem gezorgd.”
“Vier jaar geleden woonden ze nog samen in het ‘grote’ huis. Maar het was op een gegeven moment niet meer te doen. Het onderhoud, de grote tuin. Toen hebben we met elkaar als gezin, ook met mijn beide ouders, het besluit genomen dat we op zoek zouden gaan naar een kleiner appartement, waar ook zorg geboden wordt wanneer dat nodig is. We hebben ons ingeschreven en gesprekken gehad met verhuurders van appartementen, waaronder ook die van Livio. Livio had onze voorkeur en we hadden geluk, er kwam een appartement vrij.“
“Het fijne was, mijn ouders konden toen samen hun verleden ‘opruimen’. Als je kleiner gaat wonen moet je natuurlijk veel opruimen en uitzoeken. Wat wil bewaren en wat niet? Mijn vader heeft dit gelukkig grotendeels nog meegekregen. Het was echt heel mooi om dit met elkaar als gezin te doen."
"Als ik één advies mag geven, en de keuze is er, raad ik iedereen aan om dit op deze manier te doen. Waarom? Als namelijk één van de twee wegvalt moet de achterblijver al deze herinneringen uit het verleden in z’n eentje opruimen. Het was heel fijn dat ze samen nog in het appartement hebben gewoond, ‘samen wortel hebben kunnen schieten’ en dat mijn moeder niet het hele huis moest leegruimen en alles door haar handen moest laten gaan, terwijl haar man, mijn vader, op een gesloten afdeling zit.”
"Toen mijn vader geïndiceerd werd door de neurologische toetsen en hij de CIZ- indicatie kreeg werd ik een ‘echte’ mantelzorger. Ik doe nu minder voor mijn vader, want hij ontvangt 24 uurszorg. Wel heb ik contact met de hoofdverpleegkundigen waar hij nu woont. Veelal over praktische zaken. Maar ik heb ook gesprekken met zijn artsen of contact met de technische dienst als het gaat om zijn aangepaste rolstoel. Maar jaren geleden nam ik administratieve taken van mijn ouders over. Sommige zaken zijn heel lastig om te initiëren, om de juiste personen te spreken, om telefoontjes te plegen. Mijn moeder was toen 24 uur per dag met mijn vader bezig. Ze had wel wat anders aan haar hoofd. Hij stond bij wijze van spreken nog maar net 10 minuten onder de douche en dan riep hij al weer waar ze bleef.”
“Mijn zorg is ook om te zorgen dat ik tijd aan mijn moeder spendeer. Dan gaan we lekker samen een kopje koffie drinken. Haar dag invulling is, sinds mijn vader verhuisd is, leger geworden. Deze bestond voornamelijk uit het zorgen voor mijn vader. Maar ze doet het super goed, ik ben heel trots op haar! Je mag niet vergeten dat mijn ouders al 60 jaar bij elkaar zijn en zij in één keer alleen kwam te staan. Ook dat is een rouwproces, ook al is mijn vader niet overleden. Het blijft een verdrietige situatie. Livio heeft in die tijd heel veel voor mijn ouders gedaan. Daar hadden we veel steun aan.”
“Als mantelzorgers er niet meer zijn, nou dan kunnen de deuren wel gesloten worden. De ziekenhuizen, de zorginstellingen, alles kan dicht. We hebben het over mantelzorgers, maar het zijn vrijwilligers, als die er niet zijn, dat komt niet goed. Hoe dan? Wie kan die taken invullen? Als mantelzorg niet zou bestaan dan… ik heb er geen antwoord op, dat is volgens mij onmogelijk.”
“Je moet er toch niet aan denken dat mensen komen te vallen en alleen in huis liggen. Zichzelf niet meer verzorgen, dat is voor sommigen heel moeilijk. Ze kúnnen zichzelf niet meer verzorgen, omdat ze het misschien vergeten, of ze kunnen het lichamelijk niet meer. En wat dacht je van koken? Zorgen dat je dierbaren goed eten, dat is voor iedereen toch heel belangrijk? En dan nog zo’n belangrijk onderwerp: mobiliteit, vervoer naar huisarts, tandarts, noem het maar op. Je neemt als het ware de regie over. Het is onmogelijk zonder mantelzorg, dat is klip en klaar, dat kan gewoon niet.”
“Heel tof, ja echt heel fijn. Ze zijn heel goed, transparant, helder als er vragen zijn, ze maken tijd voor een fijn gesprek. Ik kan het echt niet anders zeggen. Ik ben blij met ze. De medewerkers van Livio verdienen een 10 met een griffel. En ik ben niet de enige die daar zo over denkt. Ik ben kapster voor onder andere LivioPlus en mag mensen thuis knippen, of op locatie, en ik hoor van alle mensen waar ik mag knippen positieve verhalen. Ik weet dat dat ook anders kan.”
“Als ik een glimlach krijg, als we kunnen genieten en lachen en als we elkaar lekker mogen vastpakken. Dat is pure voldoening, dan voelen we dat we verbonden zijn!”
“Jazeker, respecteer je ouders te allen tijde en veroordeel ze niet. Zij hebben heel goed voor jou, hun kinderen, gezorgd en dat mogen wij nu teruggeven. Wees dankbaar en liefdevol, dat is alles. Je moet als mantelzorger compassie tonen anders kun je je taak niet goed volbrengen. En is het altijd makkelijk? Nee, maar ik doe het met liefde en ben dankbaar dat ik dit voor mijn ouders kan doen.”
Wilt u meer weten over mantelzorg of hoe u mantelzorger kunt worden van uw dierbaren? Neem gerust contact met ons op. Wij helpen u graag op weg.
